W piątym odcinku porozmawiamy o różnicach pomiędzy British a American English. Opowiem z czego wywodzą się te to różnicę oraz nauczymy się wspólnie kilku wyrażeń.
Another week with me and today we’re talking about differences in English. You might be surprised to learn that English is not just an official language in the United States, the United Kingdom, Australia, Canada or Ireland. While it’s true that English is a dominant language in these countries, it’s also widely used in many other places, like other sovereign states or overseas territories.
But I don’t really wanna delve too much into that. I don’t want tofocus on each state or each territory individually, because that wouldtake ages. I’m saying all of this to make a point. Language differs and regional differences do exist. And today we’re focusing on two of them. Standard British English and American Standard English, or simply put British English and American English.
Standard British and Standard American English are twoprominent forms of the English language, each reflecting its historical and cultural context. Standard British English has its origins in the traditions and norms established in the United Kingdom, while Standard American English developed in the context of the United States.
And this context matters. By context I mean geography, so the physical distance, the ocean that separates two countries, but also historical events, or immigration patterns. Let’s not forget that the United States is made up of quite a diverse array of cultures, but in the case of the United States, well the population isprimarily made up ofdescendants of immigrants from various waves of migration over centuries, including people of European, African, Asian, and otherancestries. So all of this, obviously with time, led to the creation of a distinct linguistic identity in the United States.
But they are fundamentally the same language. They share core grammar and vocabulary. But there are differences in pronunciation, spelling, and sometimes even vocabulary.
So, let’s start with pronunciation. I think one of the mostnoticeable differences in pronunciation is the letter „r.” In American English, the „r” is pronounced clearly, especially after vowels. Vowels are letters such as A, E, I, O, U. In Polish, these are called „samogłoski.” For example, in American English, the word „car” is pronounced with a clear „r,” at the end, whereas in British English, it would be pronounced more like „car” with a softer and sometimes even well non-existent „r” sound. Similarly, in the UK, „hard” might be pronounced more like „hard” whereas in the US, it would be pronounced with a clear „r,” like „hard.”
Let’s look at another example. Let’s take the word „water.” Can you guess which accent it is? If you guessed American English, you’re right. I tend tolean towards American pronunciation myself for some reason. Honestly, I’m not sure why — it just, it feels more natural to me. I watch a lot of American series on Netflix, many of my friends are from the US, and I started learning English by watching „Friends,” which, of course, is an American show. So, that might explain why my accent leans more towards American English. But I do mix it. I do mix in some British Englishat times, and that’s perfectly fine if you do, too.
But going back to “water”. In British Standard English they would say something like water. I’m sure you have seen videos where people use the expression “bottle of water” and they say something like, it’s gonna be difficult to imitate but they say something like *GIBBERISH*, it was a little bit ofgibberish, a little bit of exaggeration. This is very much an(over)exaggerationactually, because in British Standard English you would say “bottle of water”. So again, “r” in the US is pronounced more clearly, no? We hear the 'wateR’ at the end, there is „r”. You can hear it, you can hear the “r”, whereas in British Standard English you don’t really hear it.
Sometimes, differences in spelling also lead to differences in pronunciation. For example, in American English, we spell it 'aluminum,’ while in British English, it’s spelled 'aluminium,’ with an additional 'i.’ We have this extra letter. We have the extra latter which changes how, well it basically changes how the word is pronounced.
Other times, words are spelled differently, yet the pronunciation remains the same. For example, in British English, we have the word „travelling”, which is spelled T-R-A-V-E-L-L-I-N-G-„. There is a double „L”, whereas in American English, the word, well the same word is with a single „L” (T-R-A-V-E-L-I-N-G). Even though the spelling differs from the British version, the pronunciation remains the same.
Let me give you another example. We have the noun modeling. In British English we would write it with two ‘L’s, whereas in American English with a single ‘L’. And again, here it doesn’t affect the pronunciation. Essentially, they are pronounced the same way.
Another notable difference between British and American English is the replacement of „s” with „z” in certain words. In British English, words like „realise,” „recognise,” and „organise” are spelled with an „s”. However, in American English, these words are spelled with a „z”: „realize,” „recognize,” „organize.” This substitution does not affect the pronunciation of the words.
But we also have more drastic changes in vocabulary between British and American English. Some words are used entirely differently. For example, in British English, the word „biscuit” refers to what Americans would call a „cookie.” „Flat” in British English is equivalent to „apartment” in American English. Additionally, in British English, „chips” refers to what Americans call „French fries” or simply „fries.”
You probably want to know more differences now. „Pavement” in British English means what Americans would call „sidewalk.” Or „Lift” in British English is the term for what Americans call an „elevator.” And to make things even more complicated, the word „rubbish” in British English is used to describe what Americans would refer to as, and there’s two words „trash” or „garbage„, so it gets tricky, it’s confusing, I must say.
Alright, that was an intense lesson. We learned a lot of new things today. By the way, the verb 'learn’ is spelled differently in British and American English in past tense. In British English, the past tense is 'learnt,’ while in American English, it’s 'learned.’
So as you can see, there are a lot of differences and it’s good to be aware of them. And don’t stress if you mix American and British English. I do it all the time, especially with spelling some words, so yeah as I said before, it’s completely fine. Don’t worry about it.
Thanks for listening and as always see you next Monday.
Bye for now.
Kolejny tydzień ze mną, a dzisiaj będziemy rozmawiać o różnicach w języku angielskim. Możesz być zaskoczony, dowiadując się, że angielski nie jest tylko językiem urzędowym w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Australii, Kanadzie czy Irlandii. Choć prawdą jest, że angielski jest dominującym językiem w tych krajach, jest również szeroko używany w wielu innych miejscach, takich jak inne suwerenne państwa czy terytoria zamorskie.
Ale nie chcę zagłębiać się w szczegóły. Nie chcęskupiać się na każdym państwie czy terytorium z osobna, bozajmie to wieki. Mówię o tym wszystkim, aby zobrazować coś. Język różni się i regionalne różnice istnieją. Dziś skupimy się na dwóch z nich: standardowym brytyjskim angielskim i standardowym amerykańskim angielskim, czyli po prostu angielskim brytyjskim i angielskim amerykańskim.
Standardowy brytyjski i standardowy amerykański angielski to dwieznaczące formy języka angielskiego, każda odzwierciedlająca swoje historyczne i kulturowe konteksty. Standardowy brytyjski angielski ma swoje korzenie w tradycjach i normach ustanowionych w Wielkiej Brytanii, podczas gdy standardowy amerykański angielski rozwinął się w kontekście Stanów Zjednoczonych.
I ten kontekst ma znaczenie. Mówiąc o kontekście, mam na myśli geografię, czyli fizyczną odległość, ocean dzielący dwa kraje, ale także wydarzenia historyczne czy wzorce migracji. Nie zapominajmy, że Stany Zjednoczone składają się z bardzo różnorodnych kultur, ale w przypadku Stanów Zjednoczonych, populacja składa sięgłównie zpotomków imigrantów, którzy przybyli w różnych falach migracji przez wieki, w tym osóbpochodzenia europejskiego, afrykańskiego, azjatyckiego i innych. Wszystko to, oczywiście z biegiem czasu, doprowadziło do stworzenia odrębnej tożsamości językowej w Stanach Zjednoczonych.
Jednak jest to zasadniczo ten sam język. Podziela podstawową gramatyką i słownictwo. Jednak różnice występują w wymowie, pisowni, a czasami nawet w słownictwie.
Zacznijmy zatem od wymowy. Uważam, że jedną z najbardziejzauważalnych różnic w wymowie jest litera „r”. W amerykańskim angielskim „r” wymawia się wyraźnie, szczególnie po samogłoskach. Samogłoski to litery takie jak A, E, I, O, U. W polskim nazywamy je samogłoskami. Na przykład w amerykańskim angielskim słowo „car” wymawia się z wyraźnym „r” na końcu, podczas gdy w brytyjskim angielskim będzie ono wymawiane bardziej jak „cah” z łagodniejszym, a czasem nawet niewyraźnym dźwiękiem „r”. Podobnie, w Wielkiej Brytanii słowo „hard” może być wymawiane bardziej jak …, podczas gdy w USA wymawia się je z wyraźnym „r”.
Przyjrzyjmy się innemu przykładowi. Weźmy słowo „water”. Możesz zgadnąć, który to akcent? Jeśli pomyślałeś/aś (dosł. zgadłeś/aś) angielski amerykański, masz rację. Samskłaniam się ku amerykańskiej wymowie z jakiegoś powodu. Szczerze mówiąc, nie jestem pewien dlaczego — po prostu wydaje mi się to bardziej naturalne. Oglądam dużo amerykańskich seriali na Netflixie, wielu moich przyjaciół pochodzi z USA, a zaczynałem naukę angielskiego od oglądania „Friends”, który, oczywiście, jest amerykańskim programem. To może wyjaśniać, dlaczego mój akcent jest bardziej zbliżony do amerykańskiego angielskiego.Czasami mieszam też trochę brytyjskiego angielskiego, i to jest całkowicie w porządku, jeśli Ty też tak robisz.
Ale wracając do “water”. W standardowym angielskim brytyjskim powiedzieliby coś jak „water”. Jestem pewien, że widziałeś filmy, gdzie ludzie używają wyrażenia „bottle of water” i mówią coś jak, ciężko będzie to naśladować ale mówią coś w stylu *BEŁKOT*, było to trochę jakbełkot, trochę przesada. W sumie jest to bardzoprzesadzone, bo w standardowym angielskim brytyjskim powiedziałbyś „bottle of water”. Więc znowu, „r” w USA jest wyraźnie wymawiane, prawda? Możesz je usłyszeć, możesz usłyszeć „r”, podczas gdy w standardowym angielskim brytyjskim nie bardzo go słychać.
Czasami różnice w pisowni prowadzą również do różnic w wymowie. Na przykład w amerykańskim angielskim piszemy 'aluminum’, podczas gdy w brytyjskim angielskim pisze się 'aluminium’, z dodatkowym 'i’. Ta dodatkowa litera zmienia sposób wymowy słowa.
Innym razem, słowa są pisane różnie, ale wymowa pozostaje taka sama. Na przykład w brytyjskim angielskim mamy słowo „travelling”, które pisze się T-R-A-V-E-L-L-I-N-G, z podwójnym „L”, podczas gdy w amerykańskim angielskim to samo słowo pisze się z pojedynczym „L” (T-R-A-V-E-L-I-N-G). Mimo że pisownia różni się od wersji brytyjskiej, wymowa pozostaje taka sama.
Pozwól, że podam jeszcze jeden przykład. Mamy rzeczownik „modeling”. W brytyjskim angielskim pisalibyśmy to z dwoma 'L’, podczas gdy w amerykańskim angielskim z pojedynczym 'L’. I znowu, tutaj nie wpływa to na wymowę. W zasadzie, słowa wymawiane są w ten sam sposób.
Inną zauważalną różnicą między angielskim brytyjskim a amerykańskim jest zastępowanie „s” przez „z” w niektórych słowach. W angielskim brytyjskim słowa takie jak „realise”, „recognise” i „organise” są pisane z „s”. Jednak w angielskim amerykańskim te słowa są pisane z „z”: „realize”, „recognize” i „organize”. Ta zamiana nie wpływa na wymowę słów.
Ale mamy również bardziej drastyczne zmiany w słownictwie między angielskim brytyjskim a amerykańskim. Niektóre słowa są używane zupełnie inaczej. Na przykład w angielskim brytyjskim słowo „biscuit” odnosi się do tego, co Amerykanie nazywają „cookie” (ciasteczko). „Flat” w angielskim brytyjskim jest równoznaczne z „apartment” w angielskim amerykańskim (mieszkanie). Dodatkowo, w angielskim brytyjskim „chips” odnosi się do tego, co Amerykanie nazywają „French fries” lub po prostu „fries” (frytki).
Pewnie chcesz teraz poznać więcej różnic. „Pavement” w angielskim brytyjskim oznacza to, co Amerykanie nazywają „sidewalk” (chodnik). Lub „Lift” w angielskim brytyjskim to termin dla tego, co Amerykanie nazywają „elevator” (winda). I żeby jeszcze bardziej to wszystko skomplikować, słowo „rubbish” w brytyjskim angielskim oznacza to, co Amerykanie nazywają „trash” lub „garbage” (śmieci), więc jest to podchwytliwe i mylące, muszę przyznać.
Dobrze, to była intensywna lekcja. Dziś nauczyliśmy się wielu nowych rzeczy. Nawiasem mówiąc, czasownik 'learn’ pisze się różnie w przeszłym czasie w angielskim brytyjskim i amerykańskim. W angielskim brytyjskim czas przeszły to 'learnt’, podczas gdy w angielskim amerykańskim to 'learned’.
Więc jak widzisz, jest wiele różnic i warto być ich świadomym. I nie stresuj się, jeśli mieszasz amerykański i brytyjski angielski. Ja robię to cały czas, zwłaszcza przy pisowni niektórych słów, więc tak jak mówiłem wcześniej, jest to całkowicie w porządku. Nie przejmuj się tym.
Dzięki za wysłuchanie i jak zawsze, do zobaczenia w przyszły poniedziałek.
Na razie.
Another week with me and today we’re talking about differences in English. You might be surprised to learn that English is not just an official language in the United States, the United Kingdom, Australia, Canada or Ireland. While it’s true that English is a dominant language in these countries, it’s also widely used in many other places, like other sovereign states or overseas territories.
But I don’t really wanna delve too much into that. I don’t want tofocus on each state or each territory individually, because that wouldtake ages. I’m saying all of this to make a point. Language differs and regional differences do exist. And today we’re focusing on two of them. Standard British English and American Standard English, or simply put British English and American English.
Standard British and Standard American English are twoprominent forms of the English language, each reflecting its historical and cultural context. Standard British English has its origins in the traditions and norms established in the United Kingdom, while Standard American English developed in the context of the United States.
And this context matters. By context I mean geography, so the physical distance, the ocean that separates two countries, but also historical events, or immigration patterns. Let’s not forget that the United States is made up of quite a diverse array of cultures, but in the case of the United States, well the population isprimarily made up ofdescendants of immigrants from various waves of migration over centuries, including people of European, African, Asian, and otherancestries. So all of this, obviously with time, led to the creation of a distinct linguistic identity in the United States.
But they are fundamentally the same language. They share core grammar and vocabulary. But there are differences in pronunciation, spelling, and sometimes even vocabulary.
So, let’s start with pronunciation. I think one of the mostnoticeable differences in pronunciation is the letter „r.” In American English, the „r” is pronounced clearly, especially after vowels. Vowels are letters such as A, E, I, O, U. In Polish, these are called „samogłoski.” For example, in American English, the word „car” is pronounced with a clear „r,” at the end, whereas in British English, it would be pronounced more like „car” with a softer and sometimes even well non-existent „r” sound. Similarly, in the UK, „hard” might be pronounced more like „hard” whereas in the US, it would be pronounced with a clear „r,” like „hard.”
Let’s look at another example. Let’s take the word „water.” Can you guess which accent it is? If you guessed American English, you’re right. I tend tolean towards American pronunciation myself for some reason. Honestly, I’m not sure why — it just, it feels more natural to me. I watch a lot of American series on Netflix, many of my friends are from the US, and I started learning English by watching „Friends,” which, of course, is an American show. So, that might explain why my accent leans more towards American English. But I do mix it. I do mix in some British Englishat times, and that’s perfectly fine if you do, too.
But going back to “water”. In British Standard English they would say something like water. I’m sure you have seen videos where people use the expression “bottle of water” and they say something like, it’s gonna be difficult to imitate but they say something like *GIBBERISH*, it was a little bit ofgibberish, a little bit of exaggeration. This is very much an(over)exaggerationactually, because in British Standard English you would say “bottle of water”. So again, “r” in the US is pronounced more clearly, no? We hear the 'wateR’ at the end, there is „r”. You can hear it, you can hear the “r”, whereas in British Standard English you don’t really hear it.
Sometimes, differences in spelling also lead to differences in pronunciation. For example, in American English, we spell it 'aluminum,’ while in British English, it’s spelled 'aluminium,’ with an additional 'i.’ We have this extra letter. We have the extra latter which changes how, well it basically changes how the word is pronounced.
Other times, words are spelled differently, yet the pronunciation remains the same. For example, in British English, we have the word „travelling”, which is spelled T-R-A-V-E-L-L-I-N-G-„. There is a double „L”, whereas in American English, the word, well the same word is with a single „L” (T-R-A-V-E-L-I-N-G). Even though the spelling differs from the British version, the pronunciation remains the same.
Let me give you another example. We have the noun modeling. In British English we would write it with two ‘L’s, whereas in American English with a single ‘L’. And again, here it doesn’t affect the pronunciation. Essentially, they are pronounced the same way.
Another notable difference between British and American English is the replacement of „s” with „z” in certain words. In British English, words like „realise,” „recognise,” and „organise” are spelled with an „s”. However, in American English, these words are spelled with a „z”: „realize,” „recognize,” „organize.” This substitution does not affect the pronunciation of the words.
But we also have more drastic changes in vocabulary between British and American English. Some words are used entirely differently. For example, in British English, the word „biscuit” refers to what Americans would call a „cookie.” „Flat” in British English is equivalent to „apartment” in American English. Additionally, in British English, „chips” refers to what Americans call „French fries” or simply „fries.”
You probably want to know more differences now. „Pavement” in British English means what Americans would call „sidewalk.” Or „Lift” in British English is the term for what Americans call an „elevator.” And to make things even more complicated, the word „rubbish” in British English is used to describe what Americans would refer to as, and there’s two words „trash” or „garbage„, so it gets tricky, it’s confusing, I must say.
Alright, that was an intense lesson. We learned a lot of new things today. By the way, the verb 'learn’ is spelled differently in British and American English in past tense. In British English, the past tense is 'learnt,’ while in American English, it’s 'learned.’
So as you can see, there are a lot of differences and it’s good to be aware of them. And don’t stress if you mix American and British English. I do it all the time, especially with spelling some words, so yeah as I said before, it’s completely fine. Don’t worry about it.
Thanks for listening and as always see you next Monday.
Bye for now.
Kolejny tydzień ze mną, a dzisiaj będziemy rozmawiać o różnicach w języku angielskim. Możesz być zaskoczony, dowiadując się, że angielski nie jest tylko językiem urzędowym w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Australii, Kanadzie czy Irlandii. Choć prawdą jest, że angielski jest dominującym językiem w tych krajach, jest również szeroko używany w wielu innych miejscach, takich jak inne suwerenne państwa czy terytoria zamorskie.
Ale nie chcę zagłębiać się w szczegóły. Nie chcęskupiać się na każdym państwie czy terytorium z osobna, bozajmie to wieki. Mówię o tym wszystkim, aby zobrazować coś. Język różni się i regionalne różnice istnieją. Dziś skupimy się na dwóch z nich: standardowym brytyjskim angielskim i standardowym amerykańskim angielskim, czyli po prostu angielskim brytyjskim i angielskim amerykańskim.
Standardowy brytyjski i standardowy amerykański angielski to dwieznaczące formy języka angielskiego, każda odzwierciedlająca swoje historyczne i kulturowe konteksty. Standardowy brytyjski angielski ma swoje korzenie w tradycjach i normach ustanowionych w Wielkiej Brytanii, podczas gdy standardowy amerykański angielski rozwinął się w kontekście Stanów Zjednoczonych.
I ten kontekst ma znaczenie. Mówiąc o kontekście, mam na myśli geografię, czyli fizyczną odległość, ocean dzielący dwa kraje, ale także wydarzenia historyczne czy wzorce migracji. Nie zapominajmy, że Stany Zjednoczone składają się z bardzo różnorodnych kultur, ale w przypadku Stanów Zjednoczonych, populacja składa sięgłównie zpotomków imigrantów, którzy przybyli w różnych falach migracji przez wieki, w tym osóbpochodzenia europejskiego, afrykańskiego, azjatyckiego i innych. Wszystko to, oczywiście z biegiem czasu, doprowadziło do stworzenia odrębnej tożsamości językowej w Stanach Zjednoczonych.
Jednak jest to zasadniczo ten sam język. Podziela podstawową gramatyką i słownictwo. Jednak różnice występują w wymowie, pisowni, a czasami nawet w słownictwie.
Zacznijmy zatem od wymowy. Uważam, że jedną z najbardziejzauważalnych różnic w wymowie jest litera „r”. W amerykańskim angielskim „r” wymawia się wyraźnie, szczególnie po samogłoskach. Samogłoski to litery takie jak A, E, I, O, U. W polskim nazywamy je samogłoskami. Na przykład w amerykańskim angielskim słowo „car” wymawia się z wyraźnym „r” na końcu, podczas gdy w brytyjskim angielskim będzie ono wymawiane bardziej jak „cah” z łagodniejszym, a czasem nawet niewyraźnym dźwiękiem „r”. Podobnie, w Wielkiej Brytanii słowo „hard” może być wymawiane bardziej jak …, podczas gdy w USA wymawia się je z wyraźnym „r”.
Przyjrzyjmy się innemu przykładowi. Weźmy słowo „water”. Możesz zgadnąć, który to akcent? Jeśli pomyślałeś/aś (dosł. zgadłeś/aś) angielski amerykański, masz rację. Samskłaniam się ku amerykańskiej wymowie z jakiegoś powodu. Szczerze mówiąc, nie jestem pewien dlaczego — po prostu wydaje mi się to bardziej naturalne. Oglądam dużo amerykańskich seriali na Netflixie, wielu moich przyjaciół pochodzi z USA, a zaczynałem naukę angielskiego od oglądania „Friends”, który, oczywiście, jest amerykańskim programem. To może wyjaśniać, dlaczego mój akcent jest bardziej zbliżony do amerykańskiego angielskiego.Czasami mieszam też trochę brytyjskiego angielskiego, i to jest całkowicie w porządku, jeśli Ty też tak robisz.
Ale wracając do “water”. W standardowym angielskim brytyjskim powiedzieliby coś jak „water”. Jestem pewien, że widziałeś filmy, gdzie ludzie używają wyrażenia „bottle of water” i mówią coś jak, ciężko będzie to naśladować ale mówią coś w stylu *BEŁKOT*, było to trochę jakbełkot, trochę przesada. W sumie jest to bardzoprzesadzone, bo w standardowym angielskim brytyjskim powiedziałbyś „bottle of water”. Więc znowu, „r” w USA jest wyraźnie wymawiane, prawda? Możesz je usłyszeć, możesz usłyszeć „r”, podczas gdy w standardowym angielskim brytyjskim nie bardzo go słychać.
Czasami różnice w pisowni prowadzą również do różnic w wymowie. Na przykład w amerykańskim angielskim piszemy 'aluminum’, podczas gdy w brytyjskim angielskim pisze się 'aluminium’, z dodatkowym 'i’. Ta dodatkowa litera zmienia sposób wymowy słowa.
Innym razem, słowa są pisane różnie, ale wymowa pozostaje taka sama. Na przykład w brytyjskim angielskim mamy słowo „travelling”, które pisze się T-R-A-V-E-L-L-I-N-G, z podwójnym „L”, podczas gdy w amerykańskim angielskim to samo słowo pisze się z pojedynczym „L” (T-R-A-V-E-L-I-N-G). Mimo że pisownia różni się od wersji brytyjskiej, wymowa pozostaje taka sama.
Pozwól, że podam jeszcze jeden przykład. Mamy rzeczownik „modeling”. W brytyjskim angielskim pisalibyśmy to z dwoma 'L’, podczas gdy w amerykańskim angielskim z pojedynczym 'L’. I znowu, tutaj nie wpływa to na wymowę. W zasadzie, słowa wymawiane są w ten sam sposób.
Inną zauważalną różnicą między angielskim brytyjskim a amerykańskim jest zastępowanie „s” przez „z” w niektórych słowach. W angielskim brytyjskim słowa takie jak „realise”, „recognise” i „organise” są pisane z „s”. Jednak w angielskim amerykańskim te słowa są pisane z „z”: „realize”, „recognize” i „organize”. Ta zamiana nie wpływa na wymowę słów.
Ale mamy również bardziej drastyczne zmiany w słownictwie między angielskim brytyjskim a amerykańskim. Niektóre słowa są używane zupełnie inaczej. Na przykład w angielskim brytyjskim słowo „biscuit” odnosi się do tego, co Amerykanie nazywają „cookie” (ciasteczko). „Flat” w angielskim brytyjskim jest równoznaczne z „apartment” w angielskim amerykańskim (mieszkanie). Dodatkowo, w angielskim brytyjskim „chips” odnosi się do tego, co Amerykanie nazywają „French fries” lub po prostu „fries” (frytki).
Pewnie chcesz teraz poznać więcej różnic. „Pavement” w angielskim brytyjskim oznacza to, co Amerykanie nazywają „sidewalk” (chodnik). Lub „Lift” w angielskim brytyjskim to termin dla tego, co Amerykanie nazywają „elevator” (winda). I żeby jeszcze bardziej to wszystko skomplikować, słowo „rubbish” w brytyjskim angielskim oznacza to, co Amerykanie nazywają „trash” lub „garbage” (śmieci), więc jest to podchwytliwe i mylące, muszę przyznać.
Dobrze, to była intensywna lekcja. Dziś nauczyliśmy się wielu nowych rzeczy. Nawiasem mówiąc, czasownik 'learn’ pisze się różnie w przeszłym czasie w angielskim brytyjskim i amerykańskim. W angielskim brytyjskim czas przeszły to 'learnt’, podczas gdy w angielskim amerykańskim to 'learned’.
Więc jak widzisz, jest wiele różnic i warto być ich świadomym. I nie stresuj się, jeśli mieszasz amerykański i brytyjski angielski. Ja robię to cały czas, zwłaszcza przy pisowni niektórych słów, więc tak jak mówiłem wcześniej, jest to całkowicie w porządku. Nie przejmuj się tym.
Dzięki za wysłuchanie i jak zawsze, do zobaczenia w przyszły poniedziałek.
Na razie.
Z kodem DAMIAN10masz 10% zniżki na wszystkie produkty MATE 🧉